CANIM ARKADAŞIM...Gidiyormusun?

Gidiyor musun?

Suluboya ile yaptığın evin duvarlarına dokunmaya, evin içindeki sesleri duymaya...

Doğurgan bir sessizlik içindeki, derenin kenarına tahta renginde boyadığın sandalyeye oturuyorsun.

Duyduğun ses sadece suyun şırıltısı, biraz çok biraz az...
Kim söyleye bilir akan suyla arkadaş olduğunu, sırlarını hep ona akıttığını, kimseler.Çünkü senden başka kimse olmayan resimdesin
Şimdi soruyorum ben, neredesin diye...
Çizdiğin resim mi seni içine aldı, yoksa böyle resim çizip içinde olmak mı istemiştin.Ayaklarında eski bir ayakkabı, sen giymekten bıkmadın ama o seni bırakmak için can atıyor.
"Neden her şeyi fazla sevsen, içini acıtıyor."


Susmaların çok olduğu için bazen dilsiz sanıyorlar aslında içinde binlerce cümleler kanat çırparken.Dinleyen yok...
Ah canımın içi, ah kanatsız kelebeğim şimdi gitme vakti diyorsun da. Gördüklerini anlat. Gittiğin yerlerden...
Yüksek bir dağın tepesine çıkıp, bağırmak, haykırmak, kollarını açıp çığlıklar atmak istiyorsun.
Gitmeliyim.
Gitmeliyim
Gitmeliyim diyorsun.

Biliyor musun?
Gözlerim taşıyor artık penceremden, gideceğini düşündüğüm zamanlarda.Sahi ellerin ne renkti senin, unuttum. Sadece gülünce gözlerindeki hüzünleri, çok iyi hatırlıyorum.Bu sıralar hatırlamamda canımı acıtıyor.Ne kadar hoşça kal dediysem sana, o kadar geri döndüm. Biliyorsun.

Uzaklardan bir arkadaşım vardı bir zamanlar, bana, gülmek ne kadar yakışıyor sana diyordu.Neden diye sorduğumda? Çünkü gamzelerin çıkıyor demişti. Ben işte o zaman keşfettim gerçekten yanaklarımda çukurlarım olduğunu. Daha önce hiç kimse söylememişti. Gerçekten vardı.Aynaya bakıp ne zaman gülmeyi denesem yanağımda ki çukurlarımı bulamıyordum. İşte yıllar sonra o çukurları tekrar gösterdin sen bana. Hayatın içindeki çukurlarımın üstünü örterek sadece yanağındaki kalsın dedin.
Gidiyorsun şimdi öyle mi?
Hep gideceğini düşündüğüm için, bugün sana sarılınca kendiliğinden aktı gözyaşlarım, ne yapayım engel olamadım.
Artık sizin sokaktan geçmeye cesaretim de yok. Çünkü ben o evi senli hatırlarken nasıl geçebilirim.Perdesiz camlara nasıl bakabilirim. İçim acır oturup ağlarım sizin evin önünde.(Artık sizin değil ama)Bu cümleleri yazarken bile kalbime ağrılar saplanıyor, nefes alamıyorum.Evimin bütün odalarını dolaştım, yine ağrıyor. Balkona çıkıp derin derin nefesler aldım iyi geldi biraz ve yine oturup senli cümleleri yazmaya karar verdim.


Ne çok anımız olmuş seninle, ne çabuk akıp gitmiş zaman.
Sanki daha dün gibi tanışmamız o saklı bahçede. Telefonunu almıştım ve bir türlü arayamamıştım.Ve aradan bir kaç ay geçmiş ve yine karşılaşmıştık, bu sefer mekân farklıydı.Sen karşılık beklemeden beni kahve içmeye götürmüştün.Şimdi anladım kırk yıllık hatırı olduğunu.Ne çok anı sığdırmıştık, o üç yıla.
Ben şimdi seni üç yıldan daha çok tanıyor ve seviyorum.

Ve gitme desem de gidiyorsun.

Senin için sadece kafandaki cümlelerin gerçekleşmesini diliyorum.

Her başlangıç yeni bir yolculuğu müjdeler… İyi yolculuklar canım…

Herşey gönlünce olsun...

13Ekim2010