GECE GÜZELLİĞİ - ONUR CAYMAZ

"GECE GÜZELLİĞİ"

Onur Caymaz'ın  2010 çıkan dördüncü öykü kitabı "Gece Güzelliği"

Sevgili Caymaz, şiirden öyküye, romandan köşe yazısına, yazının her alanında kalemiyle konuşan yaratıcı bir yazar. Sanki onu yazmak ve hep yazmak için yaratmış Tanrı...

 "Ellerimin arasında işte hayat, kalemimin ucunda. Ne varsa bu kalemde var zaten" Syf 26

Hayatın içindeki saklı inceliklerin peşinde hep sevgili Caymaz...

Kahramanları hep tanıdık; her birinde senden, benden, ondan parçalar var.

Hikâyeler boyunca yeni cilalanmış eski bir ahşap kokusu, burun deliklerinize doluyor. O koku sizi hep takip ediyor. Biz mi onu bırakmak istemiyoruz? Yoksa o bizi mi bırakmak istemiyor?

Sevgili  Caymaz, Selim İleri’nin de dediği gibi şair olmasının imkânlarını kullanarak öyküsüne ayrı bir güç katabiliyor. Kitabı okuyanlar da oradaki bazı cümlelerin pekâlâ bir şiire dize olabileceğini göreceklerdir

Ara sıra kendine sesleniyor Caymaz "Sevgili yazar, bırak bu imgeleri; kahramanımız sadece camları kırmak istiyordu, sökmek bütün çivileri."Syf 109

Eser 15 kısa öykü ve sonda yer alan bir uzun öykü-novella'dan oluşuyor.

İlk "Küçük İkramlar" öyküsüyle başlıyor. Bu öyküde iki asırlık, nadide porselen fincanına hayat veriyor, adeta ruhundan bir ruh üflüyor. Deli dolu, şen şakrak Şukufe ile sus pus Leyla, ömürlerini bir vitrinde geçiren, artık tek kalmış

İki porselen fincandır. Sahipleri, güngörmüş yalı sahibi yaşlı hanımefendiyle her gün gerçekleştirdikleri kahve merasimi ise onların hayatındaki en önemli neşe kaynağıdır. Ancak bir gün içindeki bulundukları vitrinle birlikte satılmak zorunda kalırlar. Ve mavi çiçekli, zarif Şukufe, sevgili hanımından ayrılmak üzereyken hayatının kararını vermek zorunda kalır.

"Üvey..." Kendi içinde çok sayıda derinlik içeren, nispeten uzun olan bu öyküde, üvey anne elinde büyümek zorunda kalan güzel bir kızın, giderek kendi ayakları üstünde durma mücadelesine tanık oluyoruz; hikâyeyi anlatan, ona âşık bir adamın ağzından..

"Eşyanın canı var mıdır, canı acır mı?" diye soruyor. Asıl canımızı acıtanın göz penceremize yansıyıp ta göremediğimiz incelikli dünyaları fark ettiğimizde acıyor.

Sevgili  Caymaz’ın kitaptaki anı-öykülerinden birisi de “Dul Oteli”. Onun  yakından takip edenler, evliliklerinden birinin boşanmayla sonuçlandığını bilirler. “Sanki Yarın Nisan”da birkaç öyküde, “Yaz Tarifesi”nde ise bazı şiirlerde bunun sancıları anlatılır. Öykünün  kahraman, Caymaz’ın hayatından bu sebeplerden dolayı çıkmış gibi... “Vapur Dumanı”ndaki şu dizeler de sanki bir otel odasında o günlerden kalma, yazılmış gibi

“bu kış çok üşüdüm

elbet geçer, bahar olur bir şeyler

küçük oyuncaklar sanayi sitesi.

kırgınlıklar defilesindeki manken

babam için yine bir kaç satır düşürdüm

bir kadına tek  celsede yitik incelikler

hepsi bir vapur dumanı diyordum gelip geçer

ellerimi istasyondaki yaşlı adama uzatırken

iyi de bir vapur dumanı nereye gider…”

 “Eau de Cologne”, baştan sona  bana göre otobiyografik bir öykü. Sevgili Caymaz, babasını genç yaşta kaybetmiş. Yazdıklarının birçoğunda babasından izler var. Bu öyküde de, babasının kullandığı traş kolonyasının kokusunun yıllar sonra gelip onu bulmasını anlatıyor.

.

Kitaba dair birkaç öyküden bahsettim. Hepsini de anlatmayayım değil mi?

Altını çizdiklerimden;

📌Gece çoktan bitmiş, sabah yürüyordur camların kıyısına.

📌İncecik dudaklarının ortasına kan kesiği bırakır kuşlar, konuşurken acır, acıtır kelimeler.

📌Annesini düşünüyor geceleri, çocuklar, annelerin içinde büyürmüş.

📌Ulan en küçük iyilik bile fazla ulan bu insanlara, yaşasaydı Faik, altmış sene önceki gibi düşünür müydü acaba?

📌Dalgalar parkın dudaklarına varıyor, ıslatıp geri çekiliyor, iskelenin taşları kırılmış, kırık kirpikler, ay kesikleri.

 "küçük çiçekleri vardır unutmabeninin, mavidir."

Sevgili Caymaz

“ Hikâyeler; ipini kendi çekenlere, en çok da onlara.

Belki de hikâyelerimi hiç okumayacak olanlara.” diyor.

Sevgili Onur yüreğine sağlık...